Ay: Aralık 2017 (Page 2 of 2)

Tam olarak hangi ay olduğunu hatırlayamıyorum. Sonbaharın yavaştan veda ettiğini havanın durumuna bakarak söyleyebilirim. Yumuşak görünüşlü bulutlar sert rüzgarların yardımıyla uçsuz bucaksız gökyüzünde süzülüyor. Gördüğümde içimi ısıtan güneş ışıkları görünüşten ibaretler. Farkındalık yaratan soğuk hava çoğu kişi için çekilmez bir etken ama benim için daha fazla kendim gibi hissetmemi sağlayan bir yardımcı. Hiçbir işim olmadığı halde sokaklarda yürüyorum ve yanımdan geçen insanların telaşlarını seyrederek kafamda hikayeler kuruyorum. Kendimce uydurduğum bu hikâye yazma oyunu son zamanlarda yapmayı en sevdiğim işler arasında kesinlikle ilk üçte yer alıyor. Sanki insanlar beni görmüyormuşçasına yanlarından geçiyorum, kafalarının içini biliyormuş gibi hayatlarını gözlerimin önüne getiriyorum. Aslında okumayı pek sevmediğim ilahi bakış açısıyla yazılmış romanları düşündüğümde, o romanlar gibi düşünerek yaşamak varken neden okuyayım onları diyorum.

Başkaları dinlediğinde hüzünlü bulunan şarkılar kafamın içinde çalıyor ama bana hüzünden daha farklı hisler hediye ediyorlar. Mesela huzur gibi nadir bulunan değerli hediyeler. Kulaklarımı şenlendiren duygusal bir elektro gitar veya Avrupai ezgiler çalan bir ud gibi ters düşüyorum hayata ama bu terslik ilginç güzellikler arasında sayılabilir. Her terslik ve karmaşa kendi içindeki ahenk ve düzen görüldüğünde izlemesi keyifli bir başyapıt oluveriyor. Bu yüzdendir ki artık hayatı anlıyorum. Karşıma ne gelirse daha derinlere daha anlamlı yerlere bakıyorum.

Hiçbir şeyin iyi gelmediği zamanlar olur insanların hayatında. Böyle zamanlarda insan her şeyin anlamını var eden birilerini ister yanında. Müzikler onunla anlamlıdır, hayat onun yanında devam eder, yaşadığını onun varlığıyla hissedersin, renkler onunla varolur, gerçekten yaşadığını insan onun yanında hisseder. O yokken nefes almak işe yaramaz, ne kadar baksanız da renkleri göremezsiniz, müzikleri duymak mümkündür hissetmek imkansız. Uzun zamandır var mıyım yok muyum bilmiyorum. Çelişkiler nefes almamı engelliyor. Bir şeyler hissetmek istiyorum, gerçek bir şeyler. Aslında sadece seni hissetmek istiyorum, senin varlığını hissetmem gerekiyor. Seni hissettiğim anda bütün gerçekliği zaten bulacağımı biliyorum..

O değil de ben seni özledim..

Bu günlerde hiçbir şey eskisi gibi değil. Herkes, her şey değisti. Gecenin sessizliği bile artık ölüm sessizliği gibi, rüzgar bile terketti buraları, ağaçlar ilkbahar olmasına rağmen yapraklarını bırakmak üzereler, kuşlar bile sessizliğe bürünmüşler ve bekliyorlar. Buralar çok değişti parktaki çocuk sesleri bile yok, sular sessiz sessiz akıyor, kimsenin ağzını bıçak açmıyor. Tüm gözler dolu, tüm müzikler hüzünlü, tüm rüyalar karanlık… Herkes bir şeye kırgın ve beklenilen bir şey var. Hayatı durduran, yaşamı bitiren bir şey var.. Peki neden böyle? Neden hüzün geziyor her yerde? Doğa bile ilkbaharda yaslar içinde ama neden?..

Sen burada değilsin diye..

Sen buradan gittin diye..

Tek beklenilen şey ise geri geleceğin..

Hayat buraya gelmek için seni bekliyor, şarkılar sevinçle çalmak için seni bekliyor, hüzün burayı terk etmek için seni bekliyor, her şey seni bekliyor. Ben seni bekliyorum..